AFFEDERSEN İLERLERSİN

'' Uçmak istiyorsan seni aşağı çeken her şeyi bırak.''

Üzerindeki tüm bu nefret, öfke ve acı seni aşağı doğru çeken birer yükten başka hiç bir şey değiller.

Hırsın ve kırgınlıklarınla için içini yese de ,bazen gerçekten affetmen gerektiğini artık bilmelisin. Sana yapılan her ne ise onun peşini artık bırakman gerekiyor.

''Bana bunları yaptığın için teşekkür ederim'' demek değildir ya hani aslında affetmek, işte bunun ayrımını yapmak gerekiyor. Her ne yaşamış ve ne yaşatılmış olursan ol, derin bir nefes alıp önüne bakman gerekiyor. Artık yaşadın ve bitti, şu ana odaklanmazsan yarına borçlu kalacaksın. Biliyorum; emek verdiğin, canını önüne serdiğin insanlar bir şekilde canını yaktı. Hatta bazen öyle sindirilmez şeyler yaşadın ki yemekten kesildin. Ama ne biliyor musun ? Hepimiz yaşıyoruz. Hem de eksiksiz hepimiz. Kendi hikayenin aynısını bulamazsın belki ama bil ki benzerleri var. Derler ya hani, o karıncayı bile incitmez cümlesindeki ''bile' karıncayı incitir... İşte buradan baktığında, kimin kimi nasıl veya neden kırıp döktüğünü görmek artık daha geniş bir pencere. Sana seni kıranları savunmuyorum ama, kırmanın da kırılmanın da ne olduğunu çok yakından biliyorum ve sana bunu bir şekilde açıklamaya çalışıyorum. Kendini alıştır, çoğu zaman sırf hikayeyi senden dinlemediği için çok kırıcı davranacak birçok insan sana.

Düşün.

Sen hiç kalp kırmadın mı? Hiç kimseyi ezip geçmedin mi ? Hiç kimseyi ağlatmadın mı? Kimseyi görmezden gelmedin mi? Hatta dahası var biliyor musun, karşılaştığında görmezden gelebilmek için o tarafa hiç bakmadığın o kişinin travması olmuş bile olabilirsin. İhtimaller silsilesi.

Bir dağın tepesi, bir sonrakinin dibidir.

Senin sevincin, başka birinin acısına dönüşebilir. Yürüdüğün yolda kimleri ezdiğinin bazen farkında bile değilsin. İşte tam bu yüzden daha net bak artık etrafına ve daha affedici ol. Bilinçli yapılmış bir kötülüğü affetmek ahmaklık değil özgürlüktür. Git ve sarıl ama bir daha asla kendini eskisi kadar sunma. Çünkü kendine birini ne kadar çok sunarsan ona seni kırabilecek o kadar çok sebep verirsin. Aynı yerden kırılma. Çünkü işte bu ahmaklık olurdu.

Bir gün herkesi nereye yerleştirmen gerektiğini ve kime kendinin ne kadarını sunacağını bir oturuşta çözeceksin. Çok acı ama herkesin yerini belirleyebileceğin olgunluğa gelmenin tek şartı birçok kez kırılmakmış.